Agnieszka Skrzypczak to ostródzianka, zawodowa aktorka, Absolwentka Wydziału Aktorskiego Szkoły Filmowej w Łodzi i Społecznej Szkoły Muzycznej im. M. Kubackiego w Ostródzie. Od 2011 współpracuje z Teatrem im. Jaracza w Łodzi. 22 października 2025 w sali kameralnej amfiteatru w Ostródzie obejrzeliśmy jej monodram Ifigenia ze Splott. Przy tej okazji udało nam się porozmawiać z aktorką.

Agnieszka Skrzypczak dla Naszego Głosu: „Pierwsze aktorskie kroki stawiałam u Anny Zapaśnik Baron”

Nasz Głos Ostróda: Jak emocje po występie?

Agnieszka Skrzypczak: To dla mnie ogromny zaszczyt grać ten monodram tutaj. Bardzo mi na tym zależało. Kilka lat temu zagrałam tutaj również monodram „Marzenie Nataszy”, wyprodukowany przez Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi. Nie spodziewałam się wtedy, że po kilku latach będę mogła grać w Ostródzie ponownie. To jest trudne do przewidzenia i powiem, że takie zuchwałe w marzeniach.

NG: Występ przed własną publicznością to dodatkowe wyzwanie?

AS: Trochę tak. Dla mnie ogromnym zaszczytem jest to, że mogę zagrać w naszej Ostródzie. Tu zaczęła się moja aktorska droga, w zamkowym zespole teatralnym, który prowadziła Ania Zapaśnik Baron. Nigdy o tym nie zapomnę. To ona zaszczepiła we mnie tę pasję i zaopiekowała się mną we wczesnym etapie mojego rozwoju. To z nią przygotowywałam się na egzaminy wstępne. Bardzo mnie w tym wspierała. Robiła to na każdym etapie. W zamku, w sali reprezentacyjnej zagrałam u Ani w Moralności Pani Dulskiej – obsadziła mnie w roli Dulskiej.

NG: Czujesz się ambasadorką teatru w Ostródzie? Teatr Przebudzeni wspomina, że nie zapominasz o ostródzianach.

AS: Bardzo miło mi to słyszeć. Tak zdarza się, że nasze drogi się spotykają między innymi przy okazji festiwali teatralnych. Byłam w jury. Wówczas trudno być obiektywnym, bo serce jest bliskie naszym aktorom. Przy takich obradach wstrzymuje się z głosem lub wszystkie głosy daję na Ostródę. To miłe spotkania. Gdzie tylko mogę to pomagam, między innymi przy rezerwacji biletów na spektakle. Śledźcie Państwo repertuary teatrów, w których gram. To Teatr imienia Stefana Jaracza w Łodzi, Teatr Maćkowiaka w Łodzi, Teatr Komedia w Warszawie i Teatr Polonia w Warszawie.

NG: Przy takim napiętym grafiku spektakli znajdujesz czas na wizyty w Ostródzie?

AS: Tak tutaj mam rodziców i brata. Jestem w Ostródzie tak często jak mogę. Tęsknię jak nie ma mnie dłużej niż kilka tygodni i wówczas odliczam dni. Teraz jestem przy okazji występu i zostanę na kilka dni. Wybiorę się w moje ulubione miejsca, nad jeziora, do lasu, ale gdzie dokładnie to już moja tajemnica.

NG: Wspomniałaś o Annie Zapaśnik Baron jako o mentorce. Czy jednak nie zaczęło się wcześniej? Masz rade dla młodych ostródzian?

AS: Jeśli ktoś słyszy głos w sobie to powinien to zrobić. Trzeba za tym iść. Ja mam też 8-letniego syna Leona. Jest wspaniały i wiele się od niego uczę. Rodzice muszą pamiętać, że nie mogą niczego narzucać a podążać za dzieckiem. Jeśli młodzież, która jest pod opieką Moniki Kazimierczyk czuje coś takiego to powinna próbować. Mówię Wam, że się da! Ważne jest wsparcie rodziny. Ja je miałam. Jestem im bardzo za to wdzięczna. Mama mnie zaprowadzała do Szkoły Muzycznej na placu 1000-lecia. Tam spędziłam 8 lat. Do tego miałam zajęcia dodatkowe. Może nie zostałam pianistką to jednak wszystko, co tam zdobyłam zaprocentowało. To również systematyczność i dyscyplina i to wszystko mi teraz pomaga.

NG: Czy Ostróda zasługuje na dużą scenę, inwestycję z prawdziwego zdarzenia?

AS: Nie czuję się na siłach, żeby wypowiadać się o inwestycjach. Duża scena jest potrzebna, ale musimy odpowiedzieć na pytanie o zapotrzebowanie. To wszystko samo się nie zbuduje, ale też i nie utrzyma. Idyllą jest, żeby to było. To jest kultura przez wielkie K, bo chcemy tak ludzi kształtować i uwrażliwiać, ale kulisy są już trudne. Nie może to być bylejakość i zrobienie półśrodków. Kibicuje takim pomysłom i marzeniom.